Klasseninrichting: anecdote uit de praktijk

Een medewerker van het Dr. Leo Kannerhuis vertelde over de tijd dat ze jongeren trainde op een deeltijdafdeling:
“Alles was voorbereid. De mappen lagen op volgorde, de kopjes stonden klaar, het programma was tot op de minuut doorgesproken, alles was tot in de puntjes voorbereid. Het wachten was op de jongeren. En daar kwamen ze, rondkijkend – letterlijk rondkijkend, want het was een open ronde ruimte – totdat al snel de collectieve reactie kwam: slopen…!”
“Gedurende het volgende half jaar hadden de trainers de grootste moeite om de aandacht van de jongeren bij de trainingen te houden, aangezien ze voortdurend afgeleid waren. Ze pakten spullen uit de open kasten en renden rond. Ze waren niet te hanteren. Na een half jaar betrok deze trainingsgroep een nieuwe huisvesting. Opnieuw stonden de trainers in gespannen afwachting: hoe zouden de jongeren reageren? Ze kwamen binnen, gingen aan tafel zitten en volgden het programma van de middag. Natuurlijk verliep in de weken daarna niet alles vlekkeloos, maar dit was niets vergeleken met het eerste halfjaar.”

Wat was het verschil? Het vorige pand was rond en onoverzichtelijk, de ruimtes waren niet afgescheiden; voor de trainingen werden de keuken en woonkamer gebruikt. De inrichting was kleurrijk en druk. De nieuwe behuizing daarentegen bestond uit duidelijk afgescheiden ruimtes en was op het saaie af ingericht.

Van deze ervaring is geleerd dat aan de indeling en inrichting van de ruimte duidelijk te zien moet zijn waartoe hij dient. Het soort en de opstelling van de meubels, de kleuren of de soberheid daarvan, moeten een eenheid van doel uitstralen waarin rust en stilte voorop staan.

*Kannerhuis