Reacties op het thema ‘trappen en gangen’

Op 2 september 2016 reageerden drie experts via LinkedIn op het thema ‘trappen en gangen’:

Dr. Debra Moore, psycholoog en met Dr. Temple Grandin coauteur van “The Loving Push” (2016), uit Sacramento, Californie:
“Soms zijn het de kleine dingen waaraan we niet denken die het grote verschil kunnen maken. Ik geloof dat Temple Grandin ons dit keer op keer heeft proberen te leren met haar visie op het herontwerpen van vee-installaties en ook door te verklaren hoe die visie kan worden toegepast op mensen op het spectrum die ‘visuele denkers’ zijn (evenals op degenen met spierspanning- en proprioceptieve problemen).”

Lori Pollard, auteur van drie boeken over autisme en autisme-activist, uit Toronto, Canada:
“Trappen en gangen zijn ook letterlijk overgangsgebieden. Ik herinner me hoe mijn autistische zoon als klein kind, lang voordat hij een diagnose had, eenvoudigweg niet in staat was om door de poort te kruipen die onze huiskamer van de eetkamer scheidde. Hij kwam gewoon vast te zitten. Overgangen zijn nog steeds extreem moeilijk voor hem, net als voor veel autistische volwassenen die ik ken. Dank je voor het aanwijzen van wat een overduidelijke barrière is, die we desondanks vaak over het hoofd zien.”

Marian O’Brien, Directeur van het Concerto Project voor jonge volwassenen met autisme uit Seattle:
Pas toen mijn dochter al bijna een tiener was, realiseerde ik me wat er met haar visie en gewaarwording van diepte aan de hand was. Ik liep achter haar toen ze heel omzichtig een smalle trap afdaalde. Eerder hadden 3 specialisten al vastgesteld dat ze een 6/6 visie had (d.w.z. perfecte scherpte, fs), maar toch worstelde met het schoolbord. Een nieuwe specialist vertelden we over de trap, en het lukte mijn dochter aan hem uit te leggen dat als zij naar het schoolbord keek, het leek alsof ze er tegelijkertijd voor en achter kon kijken. Hij schreef haar een bril voor die de beelden ‘plat’ maakt. Toen we een film zagen over het leven van Temple en zij verwoordde hoe zij beelden ruimtelijk zag en daarvan de schetsen liet zien, keken mijn man en ik elkaar verbijsterd aan. Dat was wat onze dochter zag! Alweer zo’n heel andere manier waarop deze speciale hersenen dimensies en ruimte waarnemen.”